بیان مساله: امروزه به دلیل افزایش قیمت آلیاژهای با طلای بالا (High Gold) تمایل بسیار چشمگیری به استفاده از آلیاژهای بیس متال در ترمیم های فلز- سرامیک ایجاد شده است. یکی از آلیاژهای بیس متال تولیدشده در داخل کشور، آلیاژ مینالوکس می باشد. در بررسی یک آلیاژ دندانی، تطابق مارژین از مهمترین خصوصیاتی است که باید مورد ارزیابی قرار گیرد. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه دو آلیاژ مینالوکس (ساخت شرکت موادکاران وابسته به جهاد سازندگی) و وراباند2 (Albadent Co. USA) از لحاظ تطابق لبه ای در مراحل حرارتی پخت پرسلن انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 24 عدد دای برنجی استاندارد با طرح Finishing Line چمفر °135 توسط دستگاه تراش Computer Numeric Controlled (CNC) تهیه گردید. مجموعه دای ها به دو دسته 12 عددی A و B تقسیم شدند. پس از Wax Up، نیمی از نمونه ها با آلیاژ مینالوکس و نیم دیگر با وراباند2 ریخته شدند و سپس مراحل پخت پرسلن بر روی آنها انجام گردید. در هر گروه چهار نمونه کنترل وجود داشت که ونیر پرسلن نشدند و تنها مراحل حرارتی پخت پرسلن بر روی آنها انجام شد. marginal gap تمامی نمونه ها پس از چهار مرحله (Casting، Degassing، پرسلن گذاری و Glazing) از ناحیه باکال و لینگوال توسط Scanning Electron Microscope (SEM) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس چهار طرفه و آزمون مقایسات چند گانه با ملاک Tukey تحلیل شدند. یافته ها: marginal gap دو آلیاژ مینالوکس (31.10±7.8 μm) و وراباند(30.27±6.96 μm) 2  با 95% اطمینان اختلاف معنی داری را نشان ندادند (43/0=P). در هر دو آلیاژ بیشترین تغییرات marginal gap پس از مرحله دگازینگ به وجود آمد (05/0 P<). مجاورت پرسلن و ونیر پرسلن در آلیاژ مینالوکس، موجب تغییرات معنی دار در تطابق لبه ای ‎شد (05/0 P<) ولی در آلیاژ وراباند2 تغییری در این مورد مشاهده نشد (05/0 P>). نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه، تطابق لبه ای آلیاژ مینالوکس مشابه آلیاژ وراباند2 و marginal gap آلیاژ مینالوکس در محدوده کلینیکی قابل قبول می باشد و می توان با این آلیاژ تطابق لبه ای بسیار مناسبی را بدست آورد.

در این پژوهش، میزان فاصله لبه در روکش های ساخته شده یا فلزات بیس، بر روی سه خط پایانی تراش شولدر، شولدر 135 درجه و چیزل بررسی شده است. برای هر خط پایانی تراش، شماره 11 عدد دای برنزی، به وسیله تراشکاری آماده شد. پس از موم گذاری اینوستینگ و ریختن، ساختارهای فلزی پرسلن گذاری شدند. پس از براق نمودن (Glaze) نمونه ها با یک فشار ثابت بر روی دای فلزی چسبانده شد. نمونه ها پس از گذاردن، در آکریل، برش داده شده و در زیر یک میکروسکوپ نوری، میزان فاصله لبه، بر پایه میکرومتر در مقاطع برش، اندازه گیری شد. نتیجه آزمون های آماری ANOVA و LSD، بیانگر تفاوت معنی دار گروه شولدر با دو گروه دیگر بود (P.V.<0.001). بهترین نتیجه، در نمونه های چیزل و شولدر 135 درجه به دست آمده، اما با در نظر گرفتن برتری های شولدر 135 درجه، به عنوان تراش پایه های روکش فلز - پرسلن و همخوانی عالی این طرح در پژوهش، مناسب ترین طرح برای روکش های فلز - پرسلن ساخته شده با فلزات بیس به شمار می آیند.

زمینه و هدف: یکی از فاکتورهای مهم در موفقیت ایمپلنت های دندانی تطابق لبه ای casting و اباتمنت در ایمپلنت های سمان شونده می باشد. Overhang و gap در مارجین ایمپلنت می تواند سبب لقی، تحلیل استخوان کرستال، peri-implantitis و از دست رفتن اسئواینتگریشن شود. علیرغم دقت در مراحل واکس آپ، سیلندرگذاری و ریختگی، عدم تطابق لبه ای اجتناب ناپذیر است. هدف از این تحقیق تعیین میزان gap و overhang در ناحیه finish line کوپینگ های فلزی می باشد که با سه روش casting با دو نوع آلیاژ بر روی ایمپلنت های ITI تهیه شده اند.روش بررسی: در این بررسی تجربی آزمایشگاهی چهل و هشت آنالوگ اباتمنت به صورت تصادفی به شش گروه تقسیم شدند. گروه اول: burn-out cap که با آلیاژ قیمتی بگوستار ریخته شد. گروه دوم: impression cap که با آلیاژ قیمتی بگوستار ریخته شد. گروه سوم: wax-up مستقیم بر روی آنالوگ اباتمنت که با آلیاژ قیمتی بگوستار ریخته شد. گروه چهارم: burn-out cap که با آلیاز غیرقیمتی Verabond 2 ریخته شد. گروه پنجم: impression cap که با آلیاژ غیرقیمتی Verabond 2 ریخته شد. گروه ششم: wax-up مستقیم بر روی آنالوگ اباتمنت که با آلیاژ غیرقیمتی Verabond 2 ریخته شد. جهت یکسان سازی نمونه ها واکس آپ به ضخامت 0.7 میلی متر انجام شد، سپس یک ایندکس پوتی تهیه گردید. از ریمر جهت تصحیح finish line تمام گروه ها استفاده شد. کلیه فریم ها بر روی آنالوگ اباتمنت قرار داده شدند. سپس نمونه ها در آکریل شفاف قرار داده و توسط دستگاه ایزومت برش داده شدند. کلیه گروه ها توسط دستگاه پالیش پرداخت و با اولتراسونیک تمیز شدند. سپس نمونه ها در حدفاصل casting و analogue در مارجین مزیالی و دیستالی نمونه های برش خورده توسط SEM از نظر اندازه گپ و Overhang با بزرگنمایی 200 مورد ارزیابی قرار گرفتند. متوسط میزان gap و overhang مارجین ها برای هر گروه محاسبه شد. داده ها توسط تست آماری Multivariate و تست post-hoc Bonferroni با a=0.05 آنالیز شد.یافته ها: میزان gap در سه روش کستینگ burn out cap و impression cap و wax up و با دو نوع آلیاژ (BegoStar, Verabond 2) با هم اختلاف آماری معنی داری نداشتند (p=0.056). میزان gap در سه روش کستینگ burn out cap و impression cap و wax up صرف نظر از نوع آلیاژ با هم اختلاف آماری معنی داری نداشتند (p=0.092). میزان gap در نمونه های ساخته شده از آلیاژ طلا به طور معنی داری کمتر از نمونه های ساخته شده با آلیاژ بیس متال بود (p<0.001). میزان overhang در سه روش کستینگ و با دو نوع آلیاژ با هم اختلاف آماری معنی داری نداشتند (p>0.093). میزان overhang گروه های ساخته شده با آلیاژ بیس متال به طور معنی داری کمتر از نمونه های ساخته شده با آلیاژ طلا بود (p<0.001). میزان overhang در نمونه های basemetal که با روش impression cap ریخته شده بودند بیش از دو روش کستینگ بود (p<0.001).نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه میزان gap در نمونه های ریخته شده با آلیاژ طلا کمتر از نمونه های ساخته شده با آلیاژ بیس متال بود. میزان overhang گروه های ساخته شده با آلیاژ بیس متال کمتر از نمونه های ساخته شده از آلیاژ طلا بود. میزان overhang در نمونه هایی که با روش ایمپرشن کپ ریخته شده اند بیش از دو روش casting دیگر بود.

مقدمه: پرسلن های دندانی نقش بسیار مهمی در ساخت زیباترین رستوریشن های ثابت دارند. ترانسلوسنسی و عبور نور و سازگاری بیولوژیک، سرامیک های دندانی را در شمار مطلوب ترین مواد ترمیمی قرار داده است و در این میان عرضه سیستم این سرام تحولی بزرگ در ترمیم ها به شمار می آید. در ساخت کور روکش های تمام سرامیک این سرام از دو روش Sprint و معمول استفاده می شود. هدف از این مطالعه مقایسه گپ داخلی مارژین در دو روش ساخت کوپینگ های این سرام اسپرینت و آلومینای معمولی است. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی-تجربی 60 عدد دای رزینی یک اندازه به طول 6 میلی متر و قطر 5 میلی متر در ناحیه سرویکال و تقارب 10 درجه و عرض شولدر 1 میلی متر با زاویه 90 درجه آماده و به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 30 تایی کورها به روش اسپرینت و در گروه دیگر به روش معمولی آلومینا ساخته شدند و پس از نشاندن کورها و سمان کردن با پاناویا، نمونه ها جهت اندازه گیری میزان گپ داخلی با دقت 1 میکرون با میکروسکوپ نوری Olympus BH60 مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات جمع آوری شده با آزمون t-student مقایسه شدند (a=0.05)یافته ها: بررسی متوسط گپ داخلی بین دو گروه نشان داد که میزان گپ در گروه اسپرینت 181.6 میکرون و در آلومینا 114.2 میکرون بود و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (p=0.015)نتیجه گیری: در این مطالعه تطابق مارژین در روش اسپرینت کمتر از روش ساخت کور به صورت معمولی آلومینا بود.

سابقه و هدف: رستوریشن های متال - سرامیک در دندانپزشکی استفاده گسترده ای دارند و میزان تطابق مارژینال(marginal fitness)  مرکز توجه اغلب تحقیقات می باشد. سیستم الکتروفورمینگ می تواند تطابق مارجین ها را در حد ایده آل تامین نماید. ولی به دلیل استحکام ناکافی در مارجین ها فرآیند پخت پرسلن می تواند سبب تغییرات در تطابق مارجین ها شود. تحقیقات اندکی در مورد ارتباط بین فرآیند پخت پرسلن و تطابق مارژینال انجام شده اند. بنابراین، پژوهش آزمایشگاهی حاضر با هدف بررسی تاثیر پخت پرسلن برmarginal fitness  روکش های متال - سرامیک ساخته شده به روش الکتروفورمینگ صورت پذیرفت.مواد و روشها: روش تحقیق از نوع تجربی و قبل و بعد (before-after) بود. یک دای استاندارد از جنس استیل که مربوط به یک دندان مولر فک بالا بود، تهیه شد. این دای دارای طرح تراش deep chamfer در مارجین بود. از روی این دای،coping 10  کاملا قرینه به طریق سیستم الکتروفورمینگ از جنس طلای خالص 24 عیار ساخته شد. میزان  marginal gapدر 10 نقطه در 4 جایگاه توسط میکروسکوپ الکترونی SEM اندازه گیری شد. پس از آن پرسلن گذاری روی copingها صورت گرفت و مجددا میزان marginal gap در این مرحله در همان جایگاه های قبل توسط میکروسکوپ SEM اندازه گیری شد. این دو مرحله با هم از نظر میزان gap مورد مقایسه قرار گرفتند. بررسی آماری داده ها بوسیله آزمون نمونه Paired t انجام گرفت .(a=0.056)یافته ها: میانگین gap در زمان پیش از پخت پرسلن (18.23±1.96 mm) و در زمان پس از پخت پرسلن (21.45±2.27 mm) بود. میزان marginal gap در 2 گروه پیش و پس از پخت پرسلن با هم اختلاف آماری معنی داری داشتند .(P<0.002)نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که مراحل پخت پرسلن بر افزایش marginal gap روکش های متال سرامیک ساخته شده به روش الکتروفورمینگ تاثیر دارد. این میزان افزایش gap برای طرح تراش آزمایش شده (deep chamfer) از نظر بالینی قابل قبول و کم می باشد (زیر 100 میکرون). بنابراین، ساخت رستوریشن های متال- سرامیک به روش الکتروفورمینگ جهت ایجاد marginal integrity بالا توصیه می گردد.

زمینه و هدف: یکی از مهم ترین چالش های دندانپزشکان، تحویل روکشی با مارژینال فیت و مارژینال گپ مناسب به بیمار است. تراش 135 درجه مزایایی چون سهولت تکنیکی و ثبت مناسب خط خاتمه تراش دارد. علی رغم این مزایا، تحقیقات گسترده ای بر روی این نوع تراش انجام نشده است. لذا بر آن شدیم تا در این مطالعه تراش 135 درجه را با چمفر عمیق از نظر تطابق مقایسه نماییم. روش بررسی: بر روی دو دندان مولر اول مندیبل با نسج تاجی سالم و اندازه مشابه، تراش چمفر عمیق و تراش 135 درجه انجام شد. از هر دو دندان قالب تهیه شد و از روی هر دای، 30 عدد روکش ساخته شد. نمونه های آغشته به fit checker توسط universal testing machine تحت نیروی 40 نیوتن به مدت 3 دقیقه قرار گرفتند و زیر لوپ با بزرگنمایی 40 برابر در سه نقطه از هر بعد اندازه گیری و ثبت شدند. جهت آنالیز داده ها و مقایسه تطابق تراش ها از آزمون های آماری Kolmogorov-Smirnov و Wilcoxon در SPSS version24 استفاده گردید. یافته ها: میانگین مارژینال فیت در تراش چمفر عمیق 5417/48 میکرون و در تراش 135 درجه 3333/55 میکرون به دست آمد. مارژینال گپ، برای تراش چمفر عمیق 4833/2 میکرون و برای تراش 135 درجه 0083/1 میکرون بود. P-value برای مارژینال گپ 050/0 بود که نشان دهنده وجود تفاوت معنی داری میان برتری تراش 135 درجه بر تراش چمفر عمیق است. در مورد مارژینال فیت، P-value بالای 05/0 بود و برتری تراش 135 درجه از این حیث معنی دار نبود. نتیجه گیری: تراش 135 درجه بر چمفر عمیق از نظر مارژینال گپ برتری معنی دار داشت (05/0≤ p). علی رغم اینکه تراش 135 درجه بر چمفر از نقطه نظر مارژینال فیت نیز برتری داشت اما این تفاوت معنی دار نبود.

سابقه و هدف: یکی از مهمترین چالشهای دندان پزشکان، تحویل روکشی با مارژینال فیت و مارژینال گپ مناسب به بیمار است. تراش 135 درجه مزایایی چون سهولت تکنیکی و ثبت مناسب خط خاتمه تراش را دارد. علیرغم این مزایا، تحقیقات چندانی بر روی این نوع تراش انجام نشده است. این مطالعه با هدف مقایسه تراش 135 درجه با شولدر بول از نظر تطابق، انجام پذیرفت. مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی، بر روی دو دندان مولر اول مندیبل با نسج تاجی سالم و اندازه مشابه، تراش شولدر بول و تراش 135 درجه انجام شد. از هر دو دندان قالب تهیه و روی هر دای، 31 عدد روکش ساخته شد. نمونههای آغشته به fit checker توسط universal testing machine تحت نیروی 40 نیوتن به مدت 3 دقیقه قرار گرفتند و زیر لوپ با بزرگنمایی 40 برابر در سه نقطه از هر بعد اندازهگیری و ثبت شد. جهت آنالیز دادهها و مقایسه تطابق تراش ها از آزمون های آماری Kolmogorov-Smirnov و Wilcoxon در SPSS version24 استفاده گردید و در محاسبات، 05/0 P≤ معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها: میانگین مارژینال فیت در تراش شولدر بول 0907/55 میکرون و در تراش 135 درجه میزان آن 2587/55 میکرون به دست آمد. در مورد مارژینال گپ، برای تراش شولدر بول 7245/19 میکرون و برای تراش 135 درجه 9745/0 میکرون حاصل شد. استنتاج: لذا جهت کاربرد این دو خط تراش، تراش 135 درجه نسبت به شولدر بول کارایی کلینیکی بهتری میتواند داشته باشد.